0. Prolog

Aria

     Goniły Cię kiedyś wielkie, żelazno-dziobe ptaki o ostrych piórach? Nie?

     Ha! Miałeś szczęście.

     Już nie chodziło o sam fakt, że biegłam właściwie kilka godzin z małymi przerwami, uciekając przed nimi. Nie chodziło nawet o to, że opadałam z sił i czułam się, jakbym miała za chwilę odpaść. Nie, to nie był największy problem.

     Nie miałam już dokąd wrócić. Nie wiedziałam nawet, co jest moim celem wyprawy. Czułam, w którą stronę powinnam się udać i to właśnie tam biegłam.

     Uciekłam. Zachowałam się jak tchórz, ale w tamtym momencie to był najmniejszy problem. Po prostu miałam dość tego całego sierocińca i wszystkich dzieciaków, które potrafiły być bezlitosne.

 - Pomocy! - krzyknęłam jeszcze raz płaczliwym głosem, kiedy ten największy ptak o czerwonym upierzeniu znowu próbował mnie dziabnąć w stopę. Na początku początku to mnie przerażało, ale teraz do tego przywykłam i potrafiłam odskoczyć w odpowiedniej chwili...

     Nie mogłam się doczekać nocy. Wtedy te okropne stworzenia odlatywały, czas się wydłużał, a moje zmysły uszczelniały. Mogłam się wyspać, przygotować do dalszej podróży, odpocząć. Ale do nocy było mi daleko. W lecie zmierzchało o dwudziestej drugiej, a to dopiero za sześć godzin. Gdyby tylko już pokazał się księżyc...

     On mi pomagał. To dziwne, ale prawdziwe. Mimo że w lesie uciekało mi się znacznie łatwiej niż, dajmy na to, na ulicy, to kiedy na niebie pojawiał się jaśniejący kształt, czułam przypływ zupełnie nowej energii.      Podobnie było, kiedy przekroczyłam próg lasu, jednak nie było to trwałe. A może już biegłam za długo, żeby zauważyć przypływ sił?

     Jeszcze raz chwyciłam moją prowizoryczną procę wykonaną z przedmiotów znalezionych w lesie i strzeliłam. Kamień odbił się z głuchym trzaskiem od stalowych piór. Znowu.

     Dzień był gorący. Pot ściekał mi po twarzy strumieniami, a ja biegłam dalej, byle dalej, byle szybciej. Gdzieś przecież muszą się znaleźć jacyś ludzie, prawda?

  - POMOCY! - wrzasnęłam znowu, czując jak z mojego ciała w dość gwałtowny sposób uchodzi energia.      Nie mogłam długo pociągnąć. Potrzebowałam odpoczynku, wody, jedzenia. Przerwy. Gdyby te potwory zatrzymały się na chwile...

     Jakby w odpowiedzi na moją prośbę kilka ptaków zaatakowało mnie. Odskoczyłam w bok, jednocześnie czując, że moja kostka wykrzywia się pod dziwnym kątem.

     Cudownie. Po prostu świetnie.

     O nie

     Upadłam na ziemię, czując mroczki przed oczami. Kostka pulsowała boleśnie. Wiedziałam, że jeśli wstanę, to tylko jeszcze bardziej ją nadwyrężę.

  - Jest to ktoś? - zapytałam bez jakiejkolwiek nadziei na uratowanie. Brak odzewu. Westchnęłam cicho i podczołgałam się do najbliższego drzewa, starając się nie opierać na złamanej kostce. Więc tak właśnie zginę?

     Ten najgorszy, jaskrawo-czerwony potwór podleciał blisko mnie. Wykrzywił dziób w dziwnym grymasie, który chyba miał być złośliwym uśmieszkiem i zaatakował. Zanim zrobiłabym cokolwiek, by go zatrzymać, posłuchałam się głupiego instynktu i zacisnęłam powieki.

     Nic. Zero bólu rozrywanego ciała. Byłam cała, ale dalej nie otwierałam oczu. Aż tak bałam się zobaczyć, co się dzieje? Cała się trzęsąc, uniosłam powieki, a to, co zobaczyłam, kompletnie zbiło mnie z tropu.

     Wysoki czarnowłosy chłopak, który wyglądał na co najmniej szesnaście lat, atakował ptaki, wymachując długim mieczem. Z boku usłyszałam wołanie stojącej nieopodal blondynki w tym samym wieku, która biegła w moją stronę. Na jej twarzy dostrzegłam przerażenie. Nie wiedziałam, kim są ci ludzie i czy mają dobre intencje, ale wiedziałam jedno – to moja szansa, by uwolnić się od potworów.

     Podpełzłam do dziewczyny i wtuliłam głowę w jej pierś. Ta chwile mnie uspokajała, po czym zaniosła w miejsce, w którym chyba miałam być bezpieczna. Nie wiedziałam, jak przeniesienie mnie kilka metrów do przodu mi pomoże, ale nie protestowałam. Usiadłam na trawie i, cała się telepiąc, obserwowałam chłopca, który uratował mi życie.

     Był dobrze zbudowany i dość wysoki, ale na pewno się tym nie wyróżniał. Jego wyjątkowo czarne włosy nie były krótko przycięte, wręcz przeciwnie - miały co najmniej pięć centymetrów długości.

     Dziwne. Kojarzyły mi się z falami morskimi.

     Po chwili dołączyła do niego ta dziewczyna. Od razu wydało mi się, że tych dwoje powinno być parą. Pasowali do siebie nie tylko wizualnie, ale zachowywali się jakby czytali sobie w myślach.

     Starałam się opanować drżenie rąk, ale mi to nie wychodziło. Kiedy ostatni potwór zmienił się w czarny pył, skupiłam swój wzrok na postaciach, które go załatwiły. Natychmiast do mnie podbiegli, a dziewczyna przytuliła mnie mocno, jakby dokładnie wiedziała, jak się teraz czuję. Po chwili mnie puściła, a jej szare oczy patrzyły na mnie ze współczuciem.

  - Cześć - zagadnął mnie chłopak. - Jak się nazywasz?

  - Aria Mary Daneloo - odpowiedziałam cicho, zbyt przestraszona mówić trochę głośniej. Ten jednak uśmiechnął się ciepło.

  - Miło mi. Nazywam się Percy Jackson.